21 ekim 2003'de çıkışını yapan Nosferatu: The Wrath of Malachi bizi klasik şato olayına sokuyor ancak bir farklılığı var. Her oynayışta farklı yerlerde çıkıyor yaratıklar karşımıza. Korkmak için ikinci kez oynayabilirsiniz. İkinci kez oynadığınızda yabancılık çekeceksiniz. Bu da korku oyunları için iyi hatta mükemmel bir özellik. Ancak pek iyi başarılı kullanılamamış bu oyunda. Bir keresinde bütün oyunum boşa gitti. Sırf o özellik yüzünden. Kayıt yaptığımda duvarın üstündeyken. Yükleme yaptığımda duvar yoktu. Bununla karşılaşmamak için kayıt olayını iyi ayarlayın.
Konusuna değinecek olursak; Kız kardeşimizi Kont bir adama verdik. Şatoda düğün var. Düğüne geç kalıyoruz. Şatoya geldiğimizde ortalıkta kimsenin olmadığını görüyoruz. Sonra birşeylerin ters gittiğini anlayıp başlıyoruz aile bireylerini bulmaya. Şatodan girişinde bir bölüm var. Bulduğunuz bireyleri oraya getiriyorsunuz. Eğer yolda bir saldırıya uğrayıp aile bireylerinden birini kaybederseniz üzülmeyin. Nosferatu buna göz yumuyor. "Ölürse ölsün." diyor ama aile bireyinin sana vereceği ödülü alamıyorsun.
Ses, grafik, atmosfer birbiriyle çok uyumlu. Ben bu oyundaki atmosferi ilk gördüğümde "İşte bu!" dedim. Grafikler yeterli. Bugun için bile. Sesler harika. Işıklandırma? O en müthişi zaten. Ayrıca yapay zeka yok. Sürekli çıkıp kovalayan vampirler falan. Aklımda hep şu soru olmuştur. Clive Barker's Undying vs. Nosferatu: The Wrath of Malachi? İkisi birer futbol takımı olsa. Bir ömür oynasalar. Yenişemezler. +7 hatta +70 gol. Gerçi iki seçenek de aynı. Ama durum berabere olur yine de.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder